در معنی اینکہ بقای نوع از امومت است و حفظ و احترام امومت اسلام است

نغمہ خیز از زخمۂ زن ساز مرد
از نیاز او دو بالا ناز مرد
پوشش عریانی مردان زن است
حسن دلجو عشق را پیراہن است
عشق حق پروردۂ آغوش او
این نوا از زخمۂ خاموش او
آنکہ نازد بر وجودش کائنات
ذکر او فرمود با طیب و صلوة
مسلمی کو را پرستاری شمرد
بہرہ ئی از حکمت قرآن نبرد
نیک اگر بینی امومت رحمت است
زانکہ او را با نبوت نسبت است
شفقت او شفقت پیغمبر است
سیرت اقوام را صورتگر است
از امومت پختہ تر تعمیر ما
در خط سیمای او تقدیر ما
ہست اگر فرہنگ تو معنی رسی
حرف امت نکتہ ہا دارد بسی
گفت آن مقصود حرف ’’کن فکان‘‘
زیر پای امہات آمد جنان
ملت از تکریم ارحام است و بس
ورنہ کار زندگی خام است و بس
از امومت گرم رفتار حیات
از امومت کشف اسرار حیات
از امومت پیچ و تاب جوی ما
موج و گرداب و حباب جوی ما
آن دخ رستاق زادی جاہلی
پست بالای سطبری بد گلی
نا تراشی پرورش نادادہ ئی
کم نگاہی کم زبانی سادہ ئی
دل ز آلام امومت کردہ خون
گرد چشمش حلقہ ہای نیلگون
ملت ار گیرد ز آغوشش بدست
یک مسلمان غیور و حق پرست
ہستی ما محکم از آلام اوست
صبح ما عالم فروز از شام اوست
وان تہی آغوش نازک پیکری
خانہ پرورد نگاہش محشری
فکر او از تاب مغرب روشن است
ظاہرش زن باطن او نازن است
بندہای ملت بیضا گسیخت
تا ز چشمش عشوہ ہا حل کردہ ریخت
شوخ چشم و فتنہ زا آزادیش
از حیا نا آشنا آزادیش
علم او بار امومت بر نتافت
بر سر شامش یکی اختر نتافت
این گل از بستان ما نارستہ بہ
داغش از دامان ملت شستہ بہ

لاالہ گویان چو انجم بی شمار
بستہ چشم اندر ظلام روزگار
پا نبردہ از عدم بیرون ہنوز
از سواد کیف و کم بیرون ہنوز
مضمر اندر ظلمت موجود ما
آن تجلی ہای نامشہود ما
شبنمی بر برگ گل ننشستہ ئی
غنچہ ہائی از صبا نا خستہ ئی
بر دمد این لالہ زار ممکنات
از خیابان ریاض امہات
قوم را سرمایہ ای صاحب نظر
نیست از نقد و قماش و سیم و زر
مال او فرزند ہای تندرست
تر دماغ و سخت کوش و چاق و چست
حافظ رمز اخوت مادران
قوت قرآن و ملت مادران