در معنی اینکہ جمعیت حقیقی از محکم گرفتن نصب العین ملیہ است و نصب العین امت محمدیہ حفظ و نشر توحید است

با تو آموزم زبان کائنات
حرف و الفاظ است اعمال حیات
چون ز ربط مدعائی بستہ شد
زندگانی مطلع برجستہ شد
مدعا گردد اگر مہمیز ما
ہمچو صرصر می رود شبدیز ما
مدعا راز بقای زندگی
جمع سیماب قوای زندگی
چون حیات از مقصدی محرم شود
ضابط اسباب این عالم شود
خویشتن را تابع مقصد کند
بہر او چیند گزیند رد کند
نا خدا را یم روی از ساحل است
اختیار جادہ ہا از منزل است
بر دل پروانہ داغ از ذوق سوز
طوف او گرد چراغ از ذوق سوز
قیس اگر آوارہ در صحراستی
مدعایش محمل لیلاستی
تا بود شہر آشنا لیلای ما
بر نمی خیزد بہ صحرا پای ما
ہمچو جان مقصود پنہان در عمل
کیف و کم از وی پذیرد ہر عمل
گردش خونی کہ در رگہای ماست
تیز از سعی حصول مدعاست
از تف او خویش را سوزد حیات
آتشی چون لالہ اندوزد حیات
مدعا مضراب ساز ہمت است
مرکزی کو جاذب ہر قوت است
دست و پای قوم را جنباند او
یک نظر صد چشم را گرداند او
شاہد مقصود را دیوانہ شو
طائف این شمع چون پروانہ شو
خوش نوائی نغمہ ساز قم زد است
زخمۂ معنی بر ابریشم زد است
تا کشد خار از کف پا رہ سپر
می شود پوشیدہ محمل از نظر
گر بقدر یک نفس غافل شدی
دور صد فرسنگ از منزل شدی

این کہن پیکر کہ عالم نام اوست
ز امتزاج امہات اندام اوست
صد نیستان کاشت تا یک نالہ رست
صد چمن خون کرد تا یک لالہ رست
نقشہا آورد و افکند و شکست
تا بہ لوح زندگی نقش تو بست
نالہ ہا در کشت جان کاریدہ است
تا نوای یک اذان بالیدہ است
مدتی پیکار با احرار داشت
با خداوندان باطل کار داشت
تخم ایمان آخر اندر گل نشاند
با زبانت کلمۂ توحید خواند
نقطۂ ادوار عالم لاالہ
انتھای کار عالم لاالہ
چرخ را از زور او گردندگی
مہر را پایندگی رخشندگی
بحر گوھر آفرید از تاب او
موج در دریا تپید از تاب او
خاک از موج نسیمش گل شود
مشت پر از سوز او بلبل شود
شعلہ در رگہای تاک از سوز او
خاک مینا تابناک از سوز او
نغمہ ہایش خفتہ در ساز وجود
جویدت ای زخمہ ور ساز وجود
صد نوا داری چو خون در تن روان
خیز و مضرابی بتار او رسان
زانکہ در تکبیر راز بود تست
حفظ و نشر لاالہ مقصود تست
تا نخیزد بانگ حق از عالمی
گر مسلمانی نیاسائی دمی
می ندانی آیہ ام الکتاب
امت عادل ترا آمد خطاب
آب و تاب چہرہ ایام تو
در جہان شاہد علی الاقوام تو
نکتہ سنجان را صلای عام دہ
از علوم امئی پیغام دہ
امیی پاک از ہوی گفتار او
شرح رمز ماغوی گفتار او
تا بدست آورد نبض کائنات
وانمود اسرار تقویم حیات
از قبای لالہ ہای این چمن
پاک شست آلودگیہای کہن
در جہان وابستۂ دینش حیات
نیست ممکن جز بہ آئینش حیات
ای کہ میداری کتابش در بغل
تیز تر نہ پا بہ میدان عمل
فکر انسان بت پرستی بت گری
ھر زمان در جستجوی پیکری
باز طرح آزری انداخت است
تازہ تر پروردگاری ساخت است
کاید از خون ریختن اندر طرب
نام او رنگ است و ہم ملک و نسب
آدمیت کشتہ شد چون گوسفند
پیش پای این بت ناارجمند
ای کہ خوردستی ز مینای خلیل
گرمی خونت ز صہبای خلیل
برسر این باطل حق پیرہن
تیغ ’’لا موجود الا ہو‘‘ بزن
جلوہ در تاریکی ایام کن
آنچہ بر تو کامل آمد عام کن
لرزم از شرم تو چون روز شمار
پرسدت آن آبروی روزگار
حرف حق از حضرت ما بردہ ئی
پس چرا با دیگران نسپردہ ئی