پیشکش بحضور ملت اسلامیہ

منکر نتوان گشت اگر دم زنم از عشق
این نشہ بمن نیست اگر با دگری ہست
  عرفے
ای ترا حق خاتم اقوام کرد
بر تو ہر آغاز را انجام کرد
ای مثال انبیا پاکان تو
ہمگر دلھا جگر چاکان تو
ای نظر بر حسن ترسازادہ ئی
ای ز راہ کعبہ دور افتادہ ئی
ای فلک مشت غبار کوی تو
’’ای تماشا گاہ عالم روی تو‘‘
ہمچو موج ، آتش تہ پا میروی
’’تو کجا بہر تماشا میروی‘‘
رمز سوز آموز از پروانہ ئے
در شرر تعمیر کن کاشانہ ئی
طرح عشق انداز اندر جان خویش
تازہ کن با مصطفی پیمان خویش
خاطرم از صحبت ترسا گرفت
تا نقاب روی تو بالا گرفت
ہم نوا از جلوہ ی اغیار گفت
داستان گیسو و رخسار گفت
بر در ساقی جبین فرسود او
قصہ ی مغ زادگان پیمود او
من شہید تیغ ابروے تو ام
خاکم و آسودہ ے کوی تو ام
از ستایش گستری بالاترم
پیش ہر دیوان فرو ناید سرم
از سخن آئینہ سازم کردہ اند
وز سکندر بی نیازم کردہ اند
بار احسان بر نتابد گردنم
در گلستان غنچہ گردد دامنم
سخت کوشم مثل خنجر در جہان
آب خود می گیرم از سنگ گران
گرچہ بحرم موج من بیتاب نیست
بر کف من کاسہ ی گرداب نیست
پردہ ی رنگم شمیمی نیستم
صید ھر موج نسیمی نیستم
در شرار آباد ہستی اخگرم
خلعتی بخشد مرا خاکسترم
بر درت جانم نیاز آوردہ است
ہدیہ ی سوز و گداز آوردہ است
ز آسمان آبگون یم می چکد
بر دل گرمم دمادم می چکد
من ز جو باریکتر می سازمش
تا بہ صحن گلشنت اندازمش
زانکہ تو محبوب یار ماستی
ہمچو دل اندر کنار ماستی
عشق تا طرح فغان در سینہ ریخت
آتش او از دلم آئینہ ریخت
مثل گل از ہم شکافم سینہ را
پیش تو آویزم این آئینہ را
تا نگاہی افکنی بر روی خویش
می شوی زنجیری گیسوی خویش
باز خوانم قصہ ی پارینہ ات
تازہ سازم داغہای سینہ ات

از پی قوم ز خود نامحرمی
خواستم از حق حیات محکمی
در سکوت نیم شب نالان بدم
عالم اندر خواب و من گریان بدم
جانم از صبر و سکون محروم بود
ورد من یاحی و یاقیوم بود
آرزوئی داشتم خون کردمش
تا ز راہ  دیدہ بیرون کردمش
سوختن چون لالہ پیہم تا کجا
از سحر دریوز شبنم تا کجا؟
اشک خود بر خویش می ریزم چو شمع
با شب یلدا در آویزم چو شمع
جلوہ را افزودم و خود کاستم
دیگران را محفلی آراستم
یک نفس فرصت ز سوز سینہ نیست
ہفتہ ام شرمندہ ی آدینہ نیست
جانم اندر پیکر فرسودہ ئی
جلوہ ی آہی است گرد آلودہ ئی
چون مرا صبح ازل حق آفرید
نالہ در ابریشم عودم تپید
نالہ ئی افشا گر اسرار عشق
خونبہای حسرت  گفتار عشق
فطرت آتش دہد خاشاک را
شوخی پروانہ بخشد خاک را
عشق را داغی مثال لالہ بس
در گریبانش گل یک نالہ بس
من ہمین یک گل بدستارت زنم
محشری بر خواب سرشارت زنم
تا ز خاکت لالہ زار آید پدید
از دمت باد بھار آید پدید