در بیان اینکہ مقصد حیات مسلم ، اعلای کلمة اللہ است و جہاد ، اگر محرک آن جوع الارض باشد در مذہب اسلام حرام است

قلب را از صبغة اللہ رنگ دہ
عشق را ناموس و نام و ننگ دہ
طبع مسلم از محبت قاہر است
مسلم ار عاشق نباشد کافر است
تابع حق دیدنش نا دیدنش
خوردنش ، نوشیدنش ، خوابیدنش
در رضایش مرضی حق گم شود
’’این سخن کے باور مردم شود‘‘
خیمہ در میدان الا اللہ زدست
در جہان شاہد علی الناس آمدست
شاہد حالش نبی انس و جان
شاہدی صادق ترین شاہدان
قال را بگذار و باب حال زن
نور حق بر ظلمت اعمال زن
در قبای خسروی درویش زی
دیدہ بیدار و خدا اندیش زی
قرب حق از ہر عمل مقصود دار
تا ز تو گردد جلالش آشکار
صلح ، شر گردد چو مقصود است غیر
گر خدا باشد غرض جنگ است خیر
گر نگردد حق ز تیغ ما بلند
جنگ باشد قوم را ناارجمند
حضرت شیخ میانمیر ولی
ہر خفی از نور جان او جلی
بر طریق مصطفی محکم پئی
نغمہ ی عشق و محبت را نئی
تربتش ایمان خاک شہر ما
مشعل نور ہدایت بہر ما
بر در او جبہ فرسا آسمان
از مریدانش شہ ہندوستان
شاہ تخم حرص در دل کاشتی
قصد تسخیر ممالک داشتی
از ہوس آتش بجان افروختی
تیغ را ’’ھل من مزید‘‘ آموختی
در دکن ہنگامہ ہا بسیار بود
لشکرش در عرصہ ی پیکار بود
رفت پیش شیخ گردون پایہ ئی
تا بگیرد از دعا سرمایہ ئی
مسلم از دنیا سوی حق رم کند
از دعا تدبیر را محکم کند
شیخ از گفتار شہ خاموش ماند
بزم درویشان سراپا گوش ماند
تا مریدی سکہ سیمین بدست
لب گشود و مہر خاموشی شکست
گفت این نذر حقیر از من پذیر
ای ز حق آوارگان را دستگیر
غوطہ ہا زد در خوی محنت تنم
تا گرہ زد درہمی را دامنم
گفت شیخ این زر حق سلطان ماست
آنکہ در پیراہن شاہی گداست
حکمران مہر و ماہ و انجم است
شاہ ما مفلس ترین مردم است
دیدہ بر خوان اجانب دوخت است
آتش جوعش جہانی سوخت است
قحط و طاعون تابع شمشیر او
عالمی ویرانہ از تعمیر او
خلق در فریاد از ناداریش
از تہیدستی ضعیف آزاریش
سطوتش اھل جہان را دشمن است
نوع انسان کاروان ، او رہزن است
از خیال خود فریب و فکر خام
می کند تاراج را تسخیر نام
عسکر شاہی و افواج غنیم
ہر دو از شمشیر جوع او دو نیم
آتش جان گدا جوع گداست
جوع سلطان ملک و ملت را فناست
ہر کہ خنجر بہر غیر اللہ کشید
تیغ او در سینہ ی او آرمید