حکایت الماس و زغال

از حقیقت باز بگشایم دری
با تو می گویم حدیث دیگری
گفت با الماس در معدن ، زغال
ای امین جلوہ ہای لازوال
ھمدمیم و ہست و بود ما یکیست
در جہان اصل وجود ما یکیست
من بکان میرم ز درد ناکسی
تو سر تاج شہنشاہان رسی
قدر من از بد گلی کمتر ز خاک
از جمال تو دل آئینہ چاک
روشن از تاریکی من مجمر است
پس کمال جوہرم خاکستر است
پشت پا ہر کس مرا بر سر زند
بر متاع ہستیم اخگر زند
بر سروسامان من باید گریست
برگ و ساز ہستیم دانی کہ چیست؟
موجہ ی دودی بہم پیوستہ ئی
مایہ دار یک شرار جستہ ئی
مثل انجم روی تو ہم خوی تو
جلوہ ہا خیزد ز ہر پھلوی تو
گاہ نور دیدہ ی قیصر شوے
گاہ زیب دستہ ی خنجر شوی
گفت الماس ای رفیق نکتہ بین
تیرہ خاک از پختگی گردد نگین
تا بہ پیرامون خود در جنگ شد
پختہ از پیکار مثل سنگ شد
پیکرم از پختگی ذوالنور شد
سینہ ام از جلوہ ہا معمور شد
خوار گشتی از وجود خام خویش
سوختی از نرمی اندام خویش
فارغ از خوف و غم و وسواس باش
پختہ مثل سنگ شو الماس باش
می شود از وی دو عالم مستنیر
ہر کہ باشد سخت کوش و سختگیر
مشت خاکی اصل سنگ اسود است
کو سر از جیب حرم بیرون زد است
رتبہ اش از طور بالا تر شد است
بوسہ گاہ اسود و احمر شد است
در صلابت آبروی زندگی است
ناتوانی ، ناکسے ناپختگی است