|
’’ارواح جلیلۂ
حلاج و غالب و قرة
العین طاہرہ کہ بہ نشیمن بہشتی نگرویدند ’’و بگردش جاودان گرائیدند‘‘
من فدای این دل دیوانہ ئی
ہر زمان بخشد دگر ویرانہ ئی
چون بگیرم منزلی گوید کہ خیز
مرد خود رس بحر را داند قفیز
زانکہ آیات خدا لا انتہاست
ای مسافر جادہ را پایان کجاست
کار حکمت دیدن و فرسودن است
کار عرفان دیدن و افزودن است
آن بسنجد در ترازوی ہنر
این بسنجد در ترازوی نظر
آن بدست آورد آب و خاک را
این بدست آورد جان پاک را
آن نگہ را بر تجلی می زند
این تجلی را بخود گم می کند
در تلاش جلوہ ہای پے بہ پی
طی کنم افلاک و می نالم چو نی
این ہمہ از فیض مردی پاک زاد
آنکہ سوز او بجان من فتاد
کاروان این دو بینای وجود
بر کنار مشتری آمد فرود
آن جھان آن خاکدانی ناتمام
در طواف او قمر ہا تیز گام
خالی از می شیشہ تاکش ہنوز
آرزو نارستہ از خاکش ہنوز
نیم شب از تاب ماہان نیم روز
نی برودت در ہوای او نہ سوز
من چو سوی آسمان کردم نظر
کوکبش دیدم بخود نزدیک تر
ہیبت نظارہ از ہوشم ربود
شد دگرگون نزد و دور و دیر و زود
پیش خود دیدم سہ روح پاکباز
آتش اندر سینہ شان گیتی گداز
در برشان حلہ ہای لالہ گون
چہرہ ہا رخشندہ از سوز درون
در تب و تابی ز ہنگام الست
از شراب نغمہ ہای خویش مست
گفت رومی ’’این قدر از خود مرو
از دم آتش نوایان زندہ شو
شوق بی پروا ندیدستی ، نگر
زور این صہبا ندیدستی ، نگر
غالب و حلاج و خاتون عجم
شورہا افکندہ در جان حرم
این نواہا روح را بخشد ثبات
گرمی او از درون کائنات‘‘
|
